व्रत योगियाचे

गुलमोहरावर पहिली कविता २०१० मध्ये झाली. त्याचाच हा sequel मानावा ! मूळ कविता इथे पहा - तिचे नाव होते एकाकी योगी -ती कविता वाचल्यावर यातील संदर्भ नीट लागतील.

हा स्थितप्रज्ञ पेटुनि अजूनी राही
पर त्याला याचा आठव येतच नाही

तो बरसून गेला वसंत समयी जेव्हा
केशरी सडा मग पडला होता तेव्हा

परि गुलमोहर ना रुसला वर्षावाने
योगी कैसा हा बधेल त्या बदलाने

तप पुष्पांचे हे अविरत चालू राही
ही समस्त सृष्टी त्याची वाटच पाही


ही तृषार्त धरणी करते अशी प्रतीक्षा
तो पाउस घेतो भलती कठीण परीक्षा

जोवरी न येई सोसाट्याचा वारा

ना गर्जती घन, ना धो धो धो धो धारा

तप-तत्पर तोवर धैर्याने राहणे
कर्तव्या अधिकच निष्ठेने पाहणे

तोवरी धन्यता नाही तप्ततनूला
मूर्तिमंत धीरा दावीतसे जगताला

आसमंत-कोपातही न सोडी कर्म
योगिया-व्रताचे असे हेच ते मर्म

एकाकी योगी

पालवी वसंते आता तर फुलली होती
आता कोठे ही हिरवाई भरली होती

तेव्हाच येतसे भाजत चराचराला
या धरणीवरती चंडरश्मीचा घाला

पेटला असे एकटा खडा मध्यान्ही
वरती खाली हा असे तप्त जणू वन्ही

पांथस्थ जातसे श्रांतशा तनामनाने
त्या उग्र दुपारी जी रणरणते ग्रीष्माने

सावलीच पुष्कळ देणारे भेटले
उधळून गंध तो छळणारे भेटले

तो केवळ त्याच्या तेजाने बोलतो

आरक्त फुलांनी नयनांना वेधतो

पांथस्थ पाहतो मान उचलुनी जेव्हा
मंद मलूल गळलेले समस्त तेव्हा

तो मात्र धीरसा उभा ठाकला आहे
जणू व्रतस्थ योगी तेजाने 'तप'तो आहे

लेवुनी फुले केशरी पिवळी वा रक्त
तेजाने तळपे अनलाचा हा भक्त

एकेक पुष्प देखणे फारसे नाही
ना सुगंध-अस्त्रे मोहवते ते काही

हिरव्या तरुगुच्छे पुष्प शोभती खास

हा ऋतू देतसे भेट अशी अवनीस

....

वर्षानांदीस्तव सोसाट्याचा वारा

घन गर्जतील अन धो धो धो धो धारा

सर्वत्र नवे अंकूर नवा उल्हास

मातीच सुंदर दरवळणारा वास

हर्षोल्लासाने तोही नाचत आहे

ती तप-पुष्पे धरणीला अर्पित आहे

तो गुलमोहर तो झाला पुरता धन्य

धरणी त्याची ती सेवा करते मान्य

एकाकी तपाचे सार्थक येथे झाले

आता विसरो वा स्मरो कोणीही अपुले

पुनश्च तपणे आता ग्रीष्मी आहे

तोवरी समाधी घेउनी हिरवी राहे

समुदायामध्ये पेटती बहु ते पामर

एकटा पेटतो खास असा "गुलमोहर"