वानप्रस्थ

असं म्हणतात की शिळोप्याच्या गप्पा मारल्या की ताजंतवानं वाटतं ,
गप्पाच कशाला गेलेला एखादा विनोदी क्षण आठवला की आपण एकटेच वेड्यागत हसतो नाही का?

पण एखादा निःश्वास टाकत खिन्न हसायला लावणारे क्षणही येतात कधीकधी आठवणींमध्ये,
आपल्या आत डोकावलं की असे अनेक क्षण आपल्याला भेटतात ;
आणि कधीकधी ह्या शिळोप्याच्या गोष्टी मारुतीच्या शेपटीप्रमाणे लांबतच जातात , न थांबता ......

बय्राचदा ध्यान करताना असंच काहीसं होतं आणि आठवणींचं जाळं इतकं झालं होतं हे आपल्याला कळतं,
असं होऊन गेलं की कसं मोकळं झाल्यासारखं वाटतं...

घरातल्या वस्तू आवरून ठेवल्यावर वाटतं तसं;

एवढा सगला कळूनही आपण कोळीष्टक जमवत बसतो,
आपल्या आयुष्याची नि मनाची गम्मत अशी की हे सगळं वारंवार होतं.


उपाय दोन :
ह्या आशा वातावरणापासून दूर जा;
किंवा जाळीच अशी विणा की सुंदर, देखणी होतील

ह्यालाच अनुक्रमे, कदाचित वानप्रस्थाश्रम नि कर्मयोग म्हणतात !!!

केल्याने भाषांतर

आरम्भगुर्वी क्षयिणी क्रमेण लघ्वी पुरा वृद्धीमती च पश्चात् |

दिनस्य पूर्वार्धपरार्धभिन्ना छायेव मैत्री खलसज्जनानाम् ||

आरंभी असली महत्तर जरि आटे तयानंतरी 

आरंभी लघु भासली तरि क्रमे पावेल वृद्धी बरी ;

ही छाय़ा दिसते अम्हास दिवसाच्या पूर्व अन् उत्तरी

तैशी मैत्री ही दुष्ट-सज्जन करी हे जाण तू अंतरी .

Shadows guise through the day,

I wonder what they say;

From larger shapes they shrink, and from tiny they elongate;

thats how the company developes, of a crooked and a naive mate!

(दिवसाच्या पूर्वार्ध आणि उत्तरार्धात जशी सावली असते, त्याची उपमा इथे मैत्रीला दिली आहे. संधीसाधू दुष्ट माणसांची मैत्री ही आधी मोठी आणि नंतर लहान होत जाते. पण सज्जनांची मैत्री कशी उत्तरोत्तर वाढत जाते. आपली संस्कृत भाषा मला आवडते ती, कमीत कमी शब्दात आपलं म्हणणं मांडणाऱ्य़ा या अशा पद्यांमुळेच ! )